Reakcje podporowe są na tyle duże, że w wyniku utwierdzenia stałego na końcach podpór liniowych powstają osobliwości.
Problemu tego można uniknąć poprzez realistyczne modelowanie konstrukcji: Płyty stropowe spoczywające na tafli ścian nie są w pełni utwierdzone w kierunku ciężaru własnego. Ze względu na sztywność ściany podparcie sprężyste jest bardziej realistyczne. Sztywność sprężystą podpory liniowej, która powinna imitować ścienkę, oblicza się ze wzoru k = (E*d)/h (gdzie E jest modułem sprężystości ściany, d jest grubością ściany, h jest modułem sprężystości ściany, wysokość ściany).
Modelując podpory liniowe ze sprężynami, można uniknąć osobliwości, jak pokazano na rysunku dla reakcji podporowych liniowych.
Modelowanie podpór jako sprężystości jest również uzasadnione w przypadku podpór punktowych. W tym przypadku program RFEM oferuje funkcję „Słup” do generowania podpory punktowej, dzięki której parametry sprężyny są automatycznie obliczane i stosowane na podstawie geometrii słupa.
